Wat een tijd!

Dit is de haven van OBL. Voor outsiders Oud-Beijerland.

Nu we steeds meer overhellen naar het Zeeuwse, groeit ook het gevoel van loslaten. Afscheid nemen. Terugblikken. Alles eigenlijk in die zin. Langzaam dringt het tot mij door, dat we al bizar lang in Oud-Beijerland wonen en leven. Ruim 27 jaar. Dan heb je wel iets om op terug te blikken :-).

Wat een tijd. Startend samen met Mark als jonge twintigers met de bravoure dat we ons eigen huis wel konden kopen zonder makelaar. En gewoon doen. In de eerste jaren forenzen. Sjoerd en Job die hier geboren zijn en naarmate zij ouder werden, integreerden wij steeds meer in het Beijerlandse. Het werk bij de brandweer als vrijwilliger, de supergezellige straatfeesten, het sfeervolle dorp, hockey in Mijnsheerenland, ons huwelijk en de Fancy Fair op de basisschool. Het is zomaar een greep uit die 27 jaar.

Zonder dat we er eigenlijk bewust van waren, zochten onze wortels steeds verder hun weg de grond in. Ga dan maar eens ontwortelen, zoals wij dat thuis noemen.

Wist je dat het afsluiten van een periode even belangrijk is als de stip die je aan de horizon zet? Zonder het één kun je niet volledig starten met het andere.

En als ik nu terugkijk op wat ik in dit prachtige dorp heb mee mogen maken, mijn bagage, dan ben ik een gelukkig mens. En dat besef drong echt binnen toen ik vanochtend met het uitlaten van Dago op de dijk stond, bij de open sluisdeuren van de haven. Symbolischer kon het bijna niet. Uitkijkend over de haven met achter mij het Spui, het open water. Ik draai mij om naar het Spui en voel de warmte van het dorp achter mij. Ik voel trots voor het eiland. Trots voor OBL.

We zijn nog niet weg, maar Oud-Beijerland, dank je wel alvast!